Jako mała dziewczynka pamiętam, jak mamusia zaprowadziła mnie po raz pierwszy do Teatru Wielkiego na „Dziadka do orzechów”, czy też nieco później na „Jezioro Łabędzie” – podobało mi się, ale jak sięgam pamięcią to właśnie przepiękna muzyka Piotra Czajkowskiego najbardziej zapadła w mej pamięci i sercu. Oczywiście jak każda mała istota uwielbiałam taniec czterech łabędzi i zawsze słysząc te takty – podskakiwałam w pokoju, próbując naśladować baletnice.
Jednak moje młode lata poświęciłam lekkiej atletyce i jestem wdzięczna tacie, że mnie na Akademię Wychowania Fizycznego zapisał i pozwolił trenować…baletnicy raczej ze mnie by nie było, ale śpiewaczką chóru w Teatrze Wielkim – może tak. Trzeba było jednak wybrać – sport albo szkoła muzyczna i wspólnie z rodzicami wybraliśmy sport i dobrze! Jednak dobry los postawił na mojej drodze moją przyjaciółkę – Marysię, która razem z Kasią i mną tworzy ten blog. I nie będę ukrywała, że to Marysia otworzyła mi szerzej oczy na balet. Marysia trochę uprawiała sztukę baletu i może, gdyby nie słuszny wzrost – zostałaby baletnicą. Spotkałyśmy się w dziennikarskiej pracy i połączyła nas przyjaźń i miłość do teatru i do Teatru Wielkiego. Od kilku ładnych lat Polski Balet Narodowy z roku na rok podnosi swój poziom i uzyskuje coraz mocniejszą pozycję na światowej mapie baletu, a to ogromna zasługa Dyrektora i znakomitego choreografa Krzysztofa Pastora. Krzysztof Pastor w 2009 roku został Dyrektorem PBN.
Pamiętam, jak kilka lat temu wybrałyśmy się na „Sen Nocy letniej” i na „Romeo i Julię” i poczułam, że serce mocniej mi zabiło po obejrzeniu tych znakomitych baletów. I tak to można połączyć, że moja przyjaciółka i również uwielbienie dla Williama Szekspira odmieniły moje upodobania. Teraz ze spokojem i pewnością mogę powiedzieć, że balet jest moją miłością. W ostatnich latach nie widziałam spektaklu w wykonaniu Polskiego Baletu Narodowego, który nie zrobiłby na mnie ogromnego wrażenia. „Poskromienie złośnicy” – cudowne - i na ten balet tak jak i na przepiękny spektakl „Dziadek do orzechów i Król Myszy” - spokojnie można zabrać swoje pociechy. Spodoba im się z pewnością. „Chopiniana” z rewelacyjnym „Bolero” w choreografii dyrektora– aż ciarki po plecach przechodzą i chciałoby się, aby ten taniec nigdy się nie skończył, a także niezwykła „Chroma” (choreografia Wayne McGregor). Szekspirowska wersja „Burzy” – entuzjastycznie przyjęta w Sankt Petersburgu, a jak powiedział w rozmowie z naszym blogiem pierwszy solista PBN Vladimir Yaroshenko – rosyjska widownia nie jest szybka w wydawaniu dobrej opinii baletom nie klasycznym. - Zdecydowanie łatwiej odnieść sukces jak się do Rosji przyjedzie z klasyką, a „Burza” jest w gatunku neoklasyki. Z tego też względu dobre opinie są dla nas bardzo cenne – mówił nam Vladimir.
„Obsesje”, „Hamlet”, „Persona” i „Darkness” w Sali Emila Młynarskiego, brawurowy „Don Kichot” i romantyczny „Casanova w Warszawie”. Wiele z tych tytułów nie będziemy mogli obejrzeć w tym sezonie, ale za to szykują się nowe tytuły – wkrótce premiera „Baletów Polskich”, a w przyszłym sezonie „Damy Kameliowej”. Będzie się działo, na nudę narzekać nie będziemy. Jak każdy – mam swoich ulubionych tancerzy – Yuka Ebihara i Vladimir Yaroshenko do nich należą – talent, ciężka praca, miłość do swojej pracy i wdzięk - czyli mają wszystko co w balecie najważniejsze.
Przeczytałam w jednej z recenzji po premierze „Jeziora Łabędziego”, że Vladimir Yaroshenko wart jest wszystkich pieniędzy, aby tylko zatrzymać mistrza w Warszawie. Zgadzam się z tym całkowicie, dodam, że duet Ebihara i Yaroshenko i cały nasz balet wart jest bardzo dużo. Pielęgnujmy ich, dopieszczajmy, kibicujmy, aby przez wiele jeszcze lat dawali nam radość, abyśmy mogli podziwiać ich umiejętności na Scenie Teatru Wielkiego, a potem niech ci najlepsi uczą następny młody „narybek” baletowy. I niech się to wszystko pięknie kręci.
Sezon baletowy kończyłam i zaczęłam ostatnią premierą, jaką było „Jezioro Łabędzie” w choreografii Krzysztofa Pastora. Jeśli widz chce spędzić wspaniały wieczór – to zdecydowanie powinien udać się na „Jezioro Łabędzie” do Teatru Wielkiego. Przedstawienie jest w mojej ocenie – genialne. Możemy być dumni, że polski choreograf tak znakomicie i nowatorsko stworzył nową wizję spektaklu baletowego, chyba najbardziej popularnego, a zarazem niezwykle trudnego i wymagającego dla tancerzy. Wiedza, przemyślana inscenizacja i znakomita współpraca Pawła Chynowskiego, który stworzył nowe libretto i Krzysztofa Pastora, który dał nam, widzom niezapomniane przedstawienie z choreograficznymi popisami. Nie każdy balet na świecie ma to szczęście, że dyrektorem jest wspaniały choreograf – Warszawa ma to szczęście. Krzysztof Pastor, jak mówił na spotkaniu z dziennikarzami przed premierą „Jeziora Łabędziego” – ma sentymentalny stosunek do tego właśnie baletu, gdyż tańczył w nim jako młody chłopak. „Jezioro Łabędzie” w Teatrze Wielkim kończy z radzieckimi kopiami, które powielano latami. W Warszawie śledzimy przepiękną historię romansu carewicza Mikołaja z polską tancerką Matyldą Krzesińską, a w tle zabawy na dworze, manewry wojskowe i oczywiście wiernie zachowany akt biały z łabędziami, czyli te perełki do których cały świat jest tak mocno przywiązany. Mamy przepiękną, nową wersję jednego z najpopularniejszych światowych baletów. – Pracowałem rok nad tym baletem. To musiało być coś wizjonerskiego – powiedział Krzysztof Pastor. I tak się stało. W kraju nad Wisłą mamy „Jezioro Łabędzie”, jakiego świat jeszcze nie widział i cieszmy się z tego, bądźmy dumni. Mamy wspaniałych tancerzy, znakomity balet, który jest zapraszany na występy na całym świecie i nie musimy się niczego wstydzić. Głowy możemy nosić wysoko.
Małgosia
„Jezioro Łabędzie” w tym roku możemy jeszcze podziwiać - 26, 27, 28 września oraz 24, 25 i 26 listopada.
Zachęcamy serdecznie do zapoznania się z programem Teatru Wielkiego na cały sezon 2017/2018. Jeszcze trochę biletów zostało, a trzeba dodać, że na niektóre balety rozchodzą się jak przysłowiowe „ciepłe bułeczki”.
